Norveç’li yönetmen Kristoffer Borgli’nin ikinci uzun metraj filmi ”İlgi Manyağı”, toplumsal ikiyüzlülüğü ve kendine saplantı ile zarar verme arasındaki çizginin neredeyse bulanıklaştığı narsisizmin kısır eğilimlerini incelerken, hiciv ile karakter çalışmasını ustaca harmanlıyor. Kara mizahı baştan sona tutarlı bir oranda sergileyen “İlgi Manyağı”, kör hayranlığın insan doğasını, sahte imaja dayalı zihniyeti ve modern toplumda var olan kendini mağdur etmenin yüceltilmesini karşıkültür yorumuyla kurnaz bir biçimde ortaya koyuyor.
Keskin narsizm dışavurumlarını mizahi bir anlatıyla sunan filmde, insan ahlakının sınırlarını aşan Signe, başka başarıların gölgesinde kaybolmamak adına dikkat çekmek için ölümü göze alabilecek bir karakterdir. İlgi Manyağı’yla Borgli anlatısını, modern toplumun çirkin özelliklerini gün yüzüne çıkartan, çarpıcı ve alaycı bir biçimde sunuyor.
İletişim ve empati eksikliği olan bir ilişkide Signe ve Thomas, birbirlerini anlamadıkları, bu anlamayışın ilgi ve düşünce eksikliğini beraberinde getirdiği bir döngünün içindedirler. Thomas’ın çağdaş sanatçı kimliğiyle yükselmeye başlaması, Signe’nin dikkatleri üzerinde toplama çabası üzerine farklı uğraşlar verdiği trajikomik girişimleri beraberinde getirir.
Kendimizi ister istemez karakterleriyle özdeşleştirdiğimiz filmlerin aksine İlgi Manyağı, herhangi bir karakterde kendi yansımamızı görme dürtüsünün bize rahatsızlık verebileceği bir konumda bulunuyor. Borgli’nin toplumda konuşulmamış meseleleri oluşturduğu karakterler üzerinden filtresizce yansıtıyor oluşu, göz ardı ettiğimiz olguların gün yüzüne çıkması gerekliliğini bir kez daha hatırlatan çarpıcı bir gerçekliği bize sunuyor.
Kristoffer Borgli; “Gerçeklik, hayallerimiz ve arzularımızla karşılaştırıldığında her daim hayal kırıklığı yaratan bir olgudur.” derken, Signe, inandığı gerçekliğin kendi önceliği için kendinden vazgeçme arzusuyla sarsıldığının farkında değildir.
Toplum tarafından kabul edilme, onaylanma ve ilgi görme isteği dünyada bulunduğu konumu kaybeden, varoluşsal sancılarıyla benlik kaygıları taşıyan Signe’yi mantıksal düşünebilme sınırlarının dışına iter. Karakter, konumunu ve yitik özgüvenini tekrar kazanabilmek adına çevresi tarafından acınası bir ilgi odağı olabileceği kurban durumuna kendini sürükler.
Duygusal eksiklik, ihmal ve işgal edilme ve bireyselliğin göz ardı edilmesi insanın ruhunda narsisistik yapıya giden sapmayı ortaya çıkartan unsurlardan olduğu gibi, ebeveyn-çocuk arasındaki ilgi eksikliği ve yetersiz ilişkiden kaynaklanabilen bu durumu, Signe’nin hayallerinde beliren ilgi görmediği arkadaşı ve baba figürüyle de destekleyebiliriz. Borgli, temel benlik algısından yola çıkarak, çevremiz tarafından maruz kaldığımız iletişim eksikliği ve bunun yol açtığı anlaşılamama kaygısını toplumsal eleştiri üzerinden anlatıyor. Hayatımız boyunca eksik kalan yanlarımızı doldurma çabamız, biz farketmeksizin karşılaştığımız her durumda sağlamaya çalıştığımız bilinç-dışısal bir etken. Filmde karakterin hayatının boş kalan kısımlarını tamamlamaya çalışma serüveni utanmaz bir yüzsüzlük olarak karşımıza çıkıyor gibi gözükse de bu abartılı anlatım sadeleştirildiğinde hepimizin kendi özünde bulabileceği bir gerçekliği yansıtıyor.
2022 Cannes Film Festivali’nde Belirli Bir Bakış bölümünde dünya prömiyerini yapan film, 28. L’Étrange Festival’de Uluslararası Yarışma kategorisinde büyük ödülü almıştır. Norveçli yönetmen Kristoffer Borgli ödüllü kısa filmleri, video klipleri, reklam filmleri ve ilk uzun metrajlı filmi DRIB (2017) ile tanınmaktadır. Borgli güncel olarak uzun metraj olan ”Dream Scenario” film projesi üzerinde çalışmaktadır.
